Heathcote William Garrod, comp. (1878–1960). The Oxford Book of Latin Verse. 1912.

Tiberianus fl. A.D. 335.

God

OMNIPOTENS, annosa poli quem suspicit aetas,

quem sub millenis semper contutibus unum

nec numero quisquam poterit pensare nec aeuo,

nunc esto affatus, si quo te nomine dignum est,

seu sacer ignoto gaudes, quo maxima tellus

intremuit, sistunt rapidos uaga sidera cursus.

tu solus, tu multus item, tu primus et idem

postremus mediusque simul mundique superstes

(nam sine fine tui labentia tempora finis),

altera ab alterno spectans fera turbine certo

rerum fata rapi uitasque inuoluier aeuo

atque iterum reducis supera in conuexa referri,

scilicet ut mundo redeat quod partubus astra

perdiderint refluumque iterum per corpora fiat.

tu (siquidem fas est in temet tendere sensum

et speciem temptare sacram, qua sidera cingis

immensus longamque simul complecteris aethram)

fulgentis forsan rapida sub imagine Phoebi

flammifluum quoddam iubar es, quo cuncta coruscans

ipse uides nostrumque premis solemque diemque.

tu genus omne deum, tu rerum causa uigorque,

tu natura omnis, deus innumerabilis unus,

tu sexu plenus toto, tibi nascitur olim

sidereus mundus (genus hinc hominumque deumque),

lucens, augusto stellatus flore iuuentae.

quem (precor, aspires), qua sit ratione creatus,

quo genitus factusue modo, da nosse uolenti;

da, pater, augustas ut possim noscere causas,

mundanas olim molis quo foedere rerum

sustuleris animamque leui quo maximus olim

texueris numero, quo congrege dissimilique,

quidque id sit uegetum, quod per cita corpora uiuit.