dots-menu
×

Home  »  The Oxford Book of Latin Verse  »  Beatus unicis Sabinis

Heathcote William Garrod, comp. (1878–1960). The Oxford Book of Latin Verse. 1912.

Horace 65 B.C.–8 B.C.

Beatus unicis Sabinis

NON ebur neque aureum

mea renidet in domo lacunar,

non trabes Hymettiae

premunt columnas ultima recisas

Africa, neque Attali

ignotus heres regiam occupaui,

nec Laconicas mihi

trahunt honestea purpuras clientae.

at fides et ingeni

benigna uena est pauperemque diues

me petit: nihil supra

deos lacesso nec potentem amicum

largiora flagito,

satis beatus unicis Sabinis.

truditur dies die

nouaeque pergunt interire lunae:

tu secanda marmora

locas sub ipsum funus et sepulcri

inmemor struis domos

marisque Bais obstrepentis urges

summouere litora,

parum locuples continente ripa;

quid guod usque proximos

reuellis agri terminos et ultra

limites clientium

salis auarus? pellitur paternos

in sinu ferens deos

et uxor et uir sordidosque natos.

nulla certior tamen

rapacis Orci sede destinata

aula diuitem manet

crum. quid ultra tendis? aequa tellus

pauperi recluditur

regumque pueris, nec satelles Orci

callidum Promethea

reuexit auro captus: hic superbum

Tantalum atque Tantali

genus coercet, hic leuare functum

pauperem laboribus

uocatus atque non uocatus audit.